Włodzimierz Sołowjow
Rosja

Włodzimierz Sołowjow (1847-1900). (1847-1900). Był synem jednego z najwybitniejszych rosyjskich historyków Siergieja Sołowjowa, nazywanego niekiedy “rosyjskim Tukidydesem”. Uznawany jest za pierwszego, jak powiedzielibyśmy dzisiaj, profesjonalnego filozofa w Rosji (niezależnie od krótkotrwałości jego formalnej kariery akademickiej); potrafił w sposób zdumiewająco skuteczny syntezować opozycyjne wobec siebie tradycje XIX-wiecznej myśli rosyjskiej oraz – co może jeszcze ważniejsze – powiązać je ze wszystkimi znaczącymi kierunkami filozofii europejskiej. Pod tym względem był Sołowjow znakomitym “ostatnim słowem” XIX-wiecznej filozofii rosyjskiej. Z kolei jakość tej syntezy uczyniła zeń bezpośredniego poprzednika całej plejady rosyjskich myślicieli wieku XX. Wszyscy oni – niezależnie od różnorodności swych stanowisk – nie mieli wątpliwości co do Sołowjowowskich korzeni swego myślenia. Wymieńmy tu choćby Nikołaja Bierdiajewa, Siergieja Bułgakowa, Pawła Florenskiego, Lwa Karsawina, Lwa Szestowa, Nikołaja Łosskiego, Wasilija Rozanowa. Szerokość zainteresowań Sołowjowa pozwala ujmować jego filozofię z różnych punktów widzenia: jako mistycyzm, filozofię integralności, filozofię wszechjedności, sofiologię, jako filozofię Bogoczłowieczeństwa, a także jako projekt teokratyczny, a zarazem ekumeniczny. 
Ważniejsze prace: Кризис западной философии (против позитивистов) (Kryzys filozofii zachodniej (przeciw pozytywistom), 1874), Чтения о Богочеловечестве (Wykłady o Bogoczłowieczeństwie, 1878), Критика отвлечённых начал (Krytyka zasad abstrakcyjnych, 1880), Три речи в память Достоевского (Trzy mowy ku pamięci Dostojewskiego, 1883), Духовные основы жизни (Duchowe podstawy życia, 1884), История и будущность теократии (Historia i przyszłość teokracji, 1887), La Russie et l’Eglise Universelle (Россия и Вселенская Церков, Rosja i Kościół Powszechny, 1889), Национальный вопрос в России (Problem narodowy w Rosji, 1884, 1891), Оправдание добра (Uzasadnienie dobra, 1897), Три разговора (Trzy rozmowy, 1900).