Noli me frangere (przeł. A. Leśniak)

Philippe Lacoue-Labarthe; Jean-Luc Nancy

O autorach

Philippe Lacoue-Labarthe
Uniwersytet w Strasburgu

Philippe Lacoue-Labarthe, ur. 1940; jest profesorem filozofii na Uniwersytecie w Strasburgu. Jego zainteresowania koncentrują się na problemach granicznych: związkach filozofii i polityki, relacji filozofii, literatury i poezji. Inspiracją są dla niego przede wszystkim teksty myślicieli niesystemowych, wymykających się tradycyjnym kwalifikacjom gatunkowym i historycznym: Friedricha Nietzschego, Friedricha Hölderlina, Stephane’a Mallarmé’go czy Paula Celana. Najważniejszym jednak punktem odniesienia, skupiającym w sobie większość interesujących go problemów, jest twórczość Martina Heideggera. Najbardziej chyba znana książka Lacoue-Labarthe’a, La fiction du politique (1987), mówi o rozmaitych sposobach uwikłania filozofii w politykę, a także mechanizmach, za pomocą których rozstrzygnięcia polityczne wiążą się z rozstrzygnięciami natury estetycznej. Inne ważne dzieła to m. in. L'Absolu littéraire: Théorie de la littérature du romantisme allemand (wspólnie z J.-L. Nancym, 1978), Le sujet de la philosophie – Typographies I(1979), L'imitation des modernes – Typographies II (1986), La Poésie comme expérience (1986), Phrase (2000) i Poétique de l'histoire (2002). Jest także cenionym tłumaczem (przekładał m. in. Benjamina, Nietzschego i Hölderlina), autorem sztuk teatralnych (Sit venia verbo, wspólnie z Michelem Deutschem, 1998) i reżyserem.

Jean-Luc Nancy
Uniwersytet w Strasburgu

Jean-Luc Nancy, ur. 1940; profesor filozofii na Uniwersytecie w Strasburgu i członek kadry naukowej European Graduate School (Szwajcaria), wciąż aktywny pisarz i uczestnik współczesnych debat filozoficznych. Jego teksty zdradzają najróżniejsze inspiracje. Napisał dwie książki o Kancie: Le Discours de la Syncope (1976) i L’Impératif Catégorique (1983); również dwie o Heglu: La remarque spéculative (1973) i Hegel. L'inquiétude du négatif(1997); Ego sum (1979) mówi o Kartezjuszu, natomiast Le Partage des Voix (1982) o Heideggerze. Ważnymi punktami odniesienia pozostają również Maurice Blanchot, Georges Bataille, Jacques Lacan i Friedrich Nietzsche. Książki Nancy’ego nie są klasycznymi komentarzami; każda z nich jest równocześnie miejscem, w którym realizuje się krytyczna i dekonstrukcyjna funkcja dyskursu filozoficznego. W tak określonym polu analiz zajmuje się on kluczowymi pytaniami współczesności: zagadnieniem sensu będącego rozmaicie kształtującym się nadmiarem znaczeń domagających się interpretacji czy też problemem wolności, wspólnoty i politycznej organizacji społeczeństwa. Prócz wymienionych, najważniejsze jego książki to m. in.L’absolu littéraire (z Philippe’m Lacoue-Labarthe’m, 1978), La communauté désoeuvrée (1983), Une pensée finie (1990) i Corpus (1992).