Tom niniejszy, zróżnicowany pod względem formalnym i tematycznym, ma ambicję bycia swego rodzaju przewodnikiem po twórczości autoraPornografii. Rości sobie zarazem pretensję, żeby o Gombrowiczu mówić w sposób nowatorski i ukazać go od wielu stron. Zdaje też sprawę z podstawowego napięcia, jakie uwidacznia się w dorobku pisarza, napięcia pomiędzy sztucznością a autentyzmem.
Stanisław Gromadzki, Robert Papieski

Jest paru Gombrowiczów. Dlatego właściwie nie wiadomo, kto mówi “ja”. To poróżnienie wewnętrzne jest jakby przedimienne, to znaczy to wewnętrzne rozjątrzenie, to niescalenie, które pozwala każdemu z osobna skonstruować sobie takiego Gombrowicza, jakiego by chciał, pochodzi jeszcze sprzed ustanowienia Gombrowicza. Tylko dziwnym trafem się tak dzieje, że mało kto korzysta z tej zachęty konstruowania sobie Gombrowicza takiego, jakiego by sobie życzył, o którym by chciał napisać. I temu chciałbym się przeciwstawić, bo nie ma jednego Witolda Gombrowicza – tak samo jak my nie jesteśmy jednymi.
Michał Paweł Markowski

Rozdział między człowiekiem i zwierzęciem jest wynikiem procesu zachodzącego wewnątrz człowieka i fundującego jego tożsamość. Rozdział ten oprócz tożsamości człowieka ustanawia jednak również niemożliwość wejrzenia w istotę tego, co zwierzęce, w oderwaniu od jego miejsca wewnątrz tego procesu.
Paweł Mościcki

Postać mędrca pozostaje niejako na granicy istnienia i nieistnienia. Mędrzec istnieje w sferze logosu – wywodu, przykładu, wzoru, utkany w całości z paradoksów. Ale nie mogło być inaczej, skoro stoicy odważyli się zastosować w sferze ludzkiej kategorie przysługujące bóstwu. Mimo wątpliwości dotyczących rzeczywistego istnienia, wizerunek mędrca posiada wartość anagogiczną – mędrcowi, podobnie jak bogu, oddaje się cześć, traktując jego wyobrażenie jako wzór postępowania i przedmiot kontemplacji. Doskonałość przeradza się jednak w nierzeczywistość, przez co w recepcji stoicyzmu paradoksy mędrca stają się bliższe nie literaturze filozoficznej, ale paradoksograficznej, a postać mędrca ze sfery logosu wchodzi do sfery filozoficznego mitu.
Krzysztof Łapiński